Wspólnota sercańska – dom i szkoła komunii. Program formacji ciągłej na 2012 rok

Źródło: J. Wełna (red.), Wspólnota sercańska – dom i szkoła komunii. Program formacji ciągłej na 2012 rok, Kraków 2012, s. 5-12.

„W Kościele jesteśmy wezwani, by pójść za Chrystusem i być w świecie świadkami i sługami jedności miedzy ludźmi poprzez braterską wspólnotę. W to życie wspólnotowe angażujemy się dobrowolnie dzięki darowi Ducha. Jego natchnienia i wzoru szukamy we wspólnocie uczniów zgromadzonych wokół Pana i pierwszych wspólnotach chrześcijańskich.

Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i modlitwach... Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby (Dz 2,42-45)” (Kon­stytucje SCJ, nr 59).

Kościół naszym domem

Temat tegorocznego programu duszpasterskiego brzmi: Ko­ściół naszym domem. We wprowadzeniu do programu abp Sta­nisław Gądecki napisał: „Najprościej mówiąc, chodzi o większe zadomowienie wiernych w Kościele i o większe udomowienie Kościoła. Tym razem chcemy nauczyć się - w oparciu o sło­wo Boże - praktyki ewangelijnego braterstwa między ludźmi, bo przecież w każdej wspólnocie, szczególnie zaś we wspólno­cie religijnej, musi być duchowe zespolenie. Pragniemy odno­wić w duchu Ewangelii relacje między pasterzami, prezbiterami, diakonami, osobami życia konsekrowanego i wiernymi świec­kimi. Wiemy też, że każda rana może się zagoić, jeśli otworzy się serce na środki zbawienia. Chcemy tworzyć lub ożywiać w naszych wspólnotach struktury komunijne (...), jako narzę­dzie dane Kościołowi po to, by wszyscy, którzy do Niego należą, brali odpowiedzialność za Jego autentyczny kształt i byli świa­domi tego, że przekaz wiary jest misją całej wspólnoty wierzą­cych. Odpowiedzialność tę można ponosić jedynie wtedy, kiedy uznajemy, szanujemy i kochamy Kościół. Stwarza ona możli­wość pełniejszego realizowania przez wiernych ich powołań, darów, talentów i charyzmatów. Całe to bogactwo ma służyć bu­dowaniu tu i teraz królestwa Bożego” (Komisja Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski, Kościół naszym domem, Poznań 2011, s. 9).

„Zgromadzenie nasze z natury jest Instytutem apostolskim. Dlatego też oddajemy się chętnie na służbę Kościoła w jego różnych zadaniach duszpasterskich” (Konstytucje SCJ, nr 30). Dla naszej polskiej Prowincji oznacza to także uczestniczenie w realizacji programów duszpasterskich Kościoła. Jesteśmy bo­wiem świadomi, że profesja zakonna wzmocniła nasze włącze­nie do wspólnoty kościelnej i zobowiązuje do gorliwej służby Kościołowi. Sugestie płynące z tegorocznego programu duszpa­sterskiego są dla nas inspiracją w pracy formacyjnej i duszpa­sterskiej oraz okazją do dzielenia się naszym doświadczeniem komunii w duchu Sint unum.

Powołani do życia we wspólnocie

Jezus spędził całą noc na modlitwie do Ojca, zanim wybrał spośród swoich uczniów apostołów. Ustanowienie Dwunastu to ważny moment w historii zbawienia. Jezus w jedności z Oj­cem wybiera tych, którzy po Jego odejściu do nieba będą kon­tynuowali misję zbawczą. Jest to wielki zaszczyt, ale zarazem ogromna odpowiedzialność. Zadaniem wybranych jest głosze­nie Dobrej Nowiny: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15).

Do tej wspólnoty Dwunastu odwołują się nasze Konstytu­cje, mówiąc o życiu wspólnotowym w ramach Zgromadzenia: „.. natchnienia i wzoru szukamy we wspólnocie uczniów zgro­madzonych wokół Pana i pierwszych wspólnotach chrześcijań­skich” (Konstytucje SCJ, nr 59). Z wybranych apostołów Jezus tworzy wspólnotę na wzór komunii z Ojcem. Apostołowie towa­rzyszą Jezusowi w Jego działalności i pokazują, że On jest dla nich najważniejszy. Dla Niego byli zdolni zostawić swoje rodzi­ny, domy, pracę, dobra materialne. Jezus ma dla nich większą wartość niż rodzina, zawód i własne życie.

Trzeba więc, abyśmy mieli świadomość, że każda nasza sercańska wspólnota ma charakter nadprzyrodzony, gdyż w niej obecny jest Chrystus, który nieustannie obdarza nas swoją mi­łością. Miłość jest najcenniejszym darem Serca Jezusowego. Jezus pragnie, abyśmy kształtowali nasze życie na wzór Jego miłości: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 13,34). Taka miłość jednoczy, przekazuje innym doświadczenia komunii z Bogiem i braćmi i otwiera drogę do budowania Kościoła - komunii. Jeśli chcemy pozostać wierni Bożemu zamysłowi, jeżeli też chcemy odpowiedzieć na najgłębsze oczekiwania świata, mamy uczynić Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego domem i szkołą miłości i komunii.

Życie wspólnotowe jest komunią życia

Konstytucje zachęcają nas, byśmy napełniali się „miłością Chrystusa i wsłuchiwali się w Jego modlitwę Sint unum (Konsty­tucje SCJ, nr 63). „Nasze życie wspólnotowe pozostaje w służbie misji apostolskiej w duchu właściwego nam powołania” (Kon­stytucje SCJ, nr 61). „Jest rzeczą ważną, aby każdy na swoim stanowisku był świadom, że jest wysłannikiem swej wspólno­ty” (Konstytucje SCJ, nr 62). Naszym zadaniem jest budowanie wspólnot, które mają być „ogniskami życia ewangelicznego”, otwartymi na przyjmowanie darów Ducha Świętego. Duch Święty, zstępując na uczniów zebranych w Wieczerniku wraz z Maryją, napełnił Kościół żarem miłości. Od tej chwili jawi się jako wspólnota braterska i komunia w jedności, mająca jedno serce i jednego ducha.

Tematyka obecnego roku formacji ciągłej stanowi okazję, aby zastanowić się nad jakością naszego życia wspólnotowego i po­stawić sobie pytanie: Czy moja wspólnota staje się coraz bardziej jednym sercem i jedną duszą? „Słuszne jest, aby wspólnota się nad tym zastanowiła. Z faktu, że składamy taką samą profesję, wynika zobowiązanie do tego, aby każdy z nas zainteresowa­ny był powołaniem, którym żyjemy. (...) Właśnie na poziomie wspólnoty trzeba o tym rozmawiać, weryfikować, stymulować, rozwijać, starać się, aby te rzeczywistości przeżywane były ra­dośnie i wspaniałomyślnie. A wtedy wspólnota rośnie. Rośnie nie zewnętrznie, powierzchownie, ale od środka, w sercach za­konników, którzy stają się coraz bardziej jednym sercem i jedną duszą. Musi być jednak jasne, że to jedno serce, którym się sta­ją, jest Sercem Chrystusa, a nie Janka czy Władka. Wszyscy mamy serce, ale Serce Chrystusa jest sercem wszystkich. Jest więc konieczne, abyśmy konfrontowali Serce Chrystusa z wła­snym sercem. Dopóki nie ma całkowitej harmonii mojego ser­ca z Sercem Chrystusa, nie może być komunii z sercami braci i sióstr. Jeśli harmonia serc nie jest umotywowana tym jednym Sercem, istnieje ryzyko, że życie wspólnotowe stanie się czymś zupełnie innym, że nikogo nie będzie uświęcać, a tylko powo­dować podziały i konflikty” (Anastasio Ballestrero OCD, Zjed­noczeni z Sercem Chrystusa, „Życie konsekrowane” 3/1998, s. 38-39).

Za wzorem o. Leona Dehona

Ojciec Założyciel podkreśla w Dyrektoriom duchowym, że każdy sercanin ma obowiązek troszczyć się o zachowanie mi­łości i jedności serc przez uprzejmość i dobroć we wzajemnych kontaktach oraz przez usłużność i życzliwość wobec współbraci.

Warto również zwrócić uwagę na zalecenie związane z rekre­acją. „Kończąc nawiedzenie Najświętszego Sakramentu po obie- dzie i kolacji, każdy poleci się w sposób szczególny Boskiemu Sercu Jezusa, aby dobrze spędzić rekreację jako jedno z najważ­niejszych ćwiczeń dnia, ponieważ podczas niej łatwo można po­pełnić wiele uchybień, jak również dzięki łasce Bożej ćwiczyć się w wielu cnotach” (Dyrektorium duchowe, 232).

Ojciec Leon Dehon przekazał Zgromadzeniu ducha komu­nii w życiu wspólnotowym. Jesteśmy w tym roku w szczególny sposób zaproszeni do doskonalenia naszego życia wspólnotowe­go, zgodnie ze wskazaniem Konstytucji SCJ:

• „Nasze życie wspólnotowe nie jest tylko środkiem: chociaż ciągle musi się doskonalić, jest najgłębszą realizacją nasze­go życia chrześcijańskiego. Pozwalamy się przepoić miłością Chrystusa i wsłuchujemy się w Jego modlitwę Sint unum: sta­ramy się uczynić z naszych wspólnot prawdziwe ogniska ży­cia ewangelicznego” (nr 63).
• „Z pewnością niedoskonali, jak wszyscy chrześcijanie, pra­gniemy jednak tworzyć środowisko sprzyjające duchowemu rozwojowi każdego (...). Miłość powinna być żywą nadzie­ją tego, czym inni mogą stać się z naszą braterską pomocą” (nr 64).
• „Przez naszą jedność, mimo powstających konfliktów i przez wzajemne przebaczenie pragnęlibyśmy podkreślić, że brater­stwo, którego ludzie pragną, jest możliwe w Jezusie Chrystu­sie, i że chcemy być Jego sługami” (nr 65).
• „We wspólnocie lokalnej i prowincjalnej będziemy otaczać szczególną miłością naszych współbraci chorych i podeszłych wiekiem” (nr 68).
• Wzorem w tej pracy duchowej jest dla nas Ojciec Założyciel. On kochał Kościół i Zgromadzenie: „ze świętym Janem, moim mi­strzem i wzorem, powiadam Wam wszystkim: Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować (por 1 J 2,23). Błagam Was z całego serca, w imię uczuć któreście do mnie żywili, postępujcie tak, aby zawsze miłość święta wśród Was panowała” (o. Leon Dehon, Testament duchowy, 281).

Posługa sakramentu pokuty i kierownictwa duchowego

Sakrament pokuty jest najtrudniejszą i najpiękniejszą posłu­gą kapłańską. Kościół zachęca do odpowiedzialnego i gorliwe­go pełnienia tej posługi. Cenną pomocą w doskonaleniu sztuki spowiadania i kierownictwa duchowego jest dokument „Kapłan - szafarz miłosierdzia Bożego”, opublikowany w ubiegłym roku przez Kongregację ds. Duchowieństwa. Jesteśmy zobowiązani do ciągłego pogłębiania znajomości teologii moralnej i prawa kanonicznego, pod kierunkiem urzędu nauczycielskiego Ko­ścioła, aby kompetentnie pomagać penitentom w rozwiązywa­niu problemów sumienia.

„Od swoich zakonników o. Dehon oczekuje, ażeby byli proro­kami miłości i sługami pojednania ludzi i świata w Chrystusie” (Konstytucje SCJ, nr 7). Jest to zadanie trudne i wymagające, ale jednocześnie przynosi wiele radości i wdzięczności ze strony wiernych. Zobowiązuje nas także do troski o nasze życie ducho­we i stały rozwój teologiczny i pastoralny. „Posługa sakramentu pojednania, ściśle związana z kierownictwem duchowym, zmie­rza do podjęcia na nowo, zarówno przez szafarza, jak i przez wiernych, «wędrówki» duchowej i apostolskiej, rozumianej jako paschalny powrót do serca Ojca i jako wierność Jego zamysło­wi miłości wobec całego człowieka i każdego człowieka. Chodzi o nowe podjęcie, w sobie i służbie na rzecz innych, wędrów­ki międzyosobowej relacji z Bogiem i z braćmi, jako wędrówki kontemplacji, doskonałości i misji” (Kongregacja ds. Ducho­wieństwa, Kapłan - szafarz miłosierdzia Bożego, 2).

Terminy rekolekcji i spotkań formacyjnych

Rekolekcje

-       Zakopane: 8-13 stycznia - o. Robert Kycia CMF

-       Stopnica (rekolekcje ignacjańskie) - o. Mieczysław Kożuch SJ

W ramach rekolekcji ignacjańskich można wybrać jeden tydzień:

I Tydzień: 6-14 lutego

II Tydzień: 15-24 lutego

III Tydzień: 25-29 lutego

IV Tydzień: 1-4 marca

-       Stopnica: 16-21 kwietnia - o. Mariusz Chyrowski CSsR

-       Stadniki: 20-25 sierpnia - o. Stefan Skórnóg OCD

-       Kluczbork: 24-29 września - ks. Gabriel Pisarek SCJ

-       Kluczbork: 15-20 października - o. Ryszard Bożek CSsR

-       Zakopane: 22-27 października - o. Kazimierz Pelczarski CSsR

-       Kluczbork: 12-17 listopada - o. Ryszard Bożek CSsR

Rekolekcje rozpoczynają się Mszą świętą sprawowaną w po­niedziałek o godz. 15.00. Ćwiczenia rekolekcyjne odprawiamy w milczeniu i skupieniu. Obowiązuje strój duchowny, który jest zewnętrznym znakiem przynależności do Chrystusa. W piątek w czasie kolacji przewidziany jest „vivat”, a później wieczorna wspólna rekreacja. Rekolekcje kończą się w sobotę o godz. 7.00 uroczystą celebracją Eucharystii, połączoną z odnowieniem ślu­bów zakonnych.

Spotkanie formacyjne

-       Warszawa I: 11-12 maja - ks. Janusz Królikowski

Dla roczników I profesji 1993-1999

Temat: Kapłan - szafarz miłosierdzia Bożego

Program spotkania w Warszawie:

11 maja

17.30 - Adoracja, konferencja wstępna

18.30 - Kolacja

20.00 - Spotkanie braterskie

12 maja

7.15 - Jutrznia, konferencja

8.15 - Śniadanie

9.15 - Konferencja

10.15 - Kawa

10.45 - Konferencja

12.00 - Msza święta z homilią

13.00 - Obiad

-       Stopnica: 8 września - o. Stefan Skórnóg OCD

Temat: Wspólnota zakonna - dom i szkoła komunii

-       Pliszczyn: 15 września - o. Jacek Kiciński CMF

Temat: Wspólnota zakonna - dom i szkoła komunii

-       Zakopane: 6 października - ks. Janusz Królikowski Temat: Kapłan - szafarz miłosierdzia Bożego

Program spotkania w Pliszczynie, Zakopanem i Stopnicy

9.00 - Modlitwa przedpołudniowa, konferencja

10 .00 - Kawa

11 .30 - Konferencja

12 .00 - Msza święta

13 .15 - Konferencja

16.00 - Kawa

16.30 - Konferencja

17.30 - Adoracja

18.00 - Kolacja