Without a Heart it is Impossible. The Personal and Social Significance of Devotion to the Heart of Jesus in the Light of Post-Conciliar Church Teaching

Źródło: "Kościół i Prawo" 13(26) (2024), z. 2, s. 245-260. DOI: https://doi.org/10.18290/kip2024.30 

Licencja: CC BY-NC-ND 4.0 https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/legalcode.pl

„Bez serca się nie da”. Personalne i społeczne znaczenie kultu Serca Jezusa w świetle posoborowego nauczania Kościoła

Abstrakt

Artykuł naświetla rozwój kultu Najświętszego Serca Jezusa w wyniku nauczania trzech posoborowych papieży: Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI. Wszyscy trzej, nawiązując stale do pism i przemów swoich poprzedników, w pierwszej linii Leona XIII, Piusa XI i Piusa XII, których osobisty wkład w propagowanie kultu NSJ jest nie do przecenienia, permanentnie je pogłębiali i dostosowywali do nowych potrzeb Kościoła posoborowego, zgodnie z dewizą, że w dziejach Kościoła „stare” i „nowe” zawsze są ze sobą głęboko zespolone.

Paweł VI upatrywał w kulcie Serca Jezusa wieloraki potencjał duchowy i uczynił Je inspiracją, siłą i narzędziem soborowej odnowy ducha i obyczajów. Jan Paweł II proklamował teologię Boskiego serca niestrudzenie przez cały swój, uwypuklając w nim wymiar chrystocentryczny, eklezjalny i misyjny. Jego wielką zasługą jest ścisłe powiązanie kultu Jezusowego Serca z kultem Bożego miłosierdzia i ukazanie pierwszego z nich jako objawienia, źródła i pośrednika miłosierdzia Boga Ojca. Benedykt XVI w swojej bogatej naukowej i pastoralnej spuściźnie unaocznił, że miłujące Serce Boga objawiło się w całej trwającej historii zbawienia w trzech odsłonach: jako otwarte Serce Boga, przebite Serce Syna Bożego i bicie obydwu w sercach chrześcijan.