„Któregoś dnia w oktawie Bożego Ciała, klęcząc przed Najświętszym Sakramentem, doznałam od mojego Boga nadzwyczajnych łask. Równocześnie poczułam w sobie gorące pragnienie odwdzięczenia się Mu miłością za miłość. Powiedział:

– Nie możesz Mi okazać większej miłości, jak tylko wypełniając to, czego już od ciebie wielokrotnie żądałem.

Następnie ukazując mi swoje Boskie Serce, mówił:

– Oto Serce, które tak bardzo ukochało ludzi, że w niczym nie oszczędzając siebie, całkowicie się wyniszczyło i ofiarowało, aby im okazać swoją miłość. W zamian zaś otrzymuję od większości z nich jedynie niewdzięczność przez nieuszanowanie i świętokradztwa, przez oziębłość i wzgardę, jakie żywią względem Mnie, obecnego w tym Sakramencie Miłości. Jednak jeszcze bardziej boli Mnie to, że podobnie odnoszą się do Mnie serca Mnie poświęcone. Przeto żądam od ciebie, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała zostało ustanowione szczególne święto, by uczcić moje Serce przez Komunię Świętą i uroczyste akty przebłagania w celu wynagrodzenia Mu za zniewagi doznane w czasie wystawienia na ołtarzach. Obiecuję ci także, że moje Serce otworzy się, aby spłynęły z Niego obfite strumienie Jego Boskiej miłości na tych, którzy Mu tę cześć okażą i zatroszczą się o to, by inni Mu ją okazywali” (św. Małgorzata Maria Alacoque, Pamiętnik duchowy, s. 152).

 

PRZETO ŻĄDAM OD CIEBIE

Czas objawienia i okoliczności

Według Pamiętnika Apostołki Bożego Serca trzecie wielkie objawienie miało miejsce w czasie oktawy Bożego Ciała, która w 1675 roku trwała od 13 a 20 czerwca. W tym czasie w Kościele trwał Rok Jubileuszowy (24 XII 1674-24 XII 1675) za pontyfikatu Klemens X, a na początku tego roku do Paray-le-Monial przybył na przełożonego klasztoru ojców jezuitów o. Klaudiusz de la Colombière, ów sługa, którym Jezus chciał się posłużyć w celu zaprowadzenia w Kościele święta swego Najświętszego Serca.

Na podstawie innych pism pozostawionych przez Małgorzatę Marię możemy ustalić dokładną datę tego najważniejszego objawienia. Działo się to w niedzielę 16 czerwca 1675 roku. Święta przebywała w chórze zakonnym i trwała na adoracji wystawionego w kaplicy klasztornej Najświętszego Sakramentu, klęczała jakiś metr od kraty. W swoim Pamiętniku duchowym zaznaczyła, że Bóg w czasie tej adoracji zlewał na jej duszę nadzwyczajne łaski, a ona zapragnęła odwdzięczenia się Mu miłością za miłość. Wtedy Jezus stanął przed Małgorzatą Marią w postawie zmartwychwstania i powiedział do niej: „Nie możesz Mi okazać większej miłości, jak tylko wypełniając to, czego już od ciebie wielokrotnie żądałem”. Możemy przypuszczać, że Jezusowi chodziło tu o wypełnienie przez Małgorzatę Marię Jego żądań dotyczących rozszerzenia czci dla swego Serca.

 

Święto wynagrodzenia

Następnie rozwarł swoją pierś i wskazując na swoje Serce, powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo ukochało ludzi, że w niczym nie oszczędzając siebie, całkowicie się wyniszczyło i ofiarowało, aby im okazać swoją miłość. W zamian zaś otrzymuję od większości z nich jedynie niewdzięczność przez nieuszanowanie i świętokradztwa, przez oziębłość i wzgardę, jakie żywią względem Mnie, obecnego w tym Sakramencie Miłości. Jednak jeszcze bardziej boli Mnie to, że podobnie odnoszą się do Mnie serca Mnie poświęcone”. W podobny sposób Jezus ukazywał swoje Serce i wyrażał swoje skargi w drugim wielkim objawieniu, ale w tym w sposób szczególny podkreślał zniewagi, jakich On doznaje w Eucharystii, głównie ze strony osób Mu poświęconych. Lecz zupełną nowością było to, co nastąpiło później: „Przeto żądam od ciebie, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała zostało ustanowione szczególne święto, by uczcić moje Serce przez Komunię Świętą i uroczyste akty przebłagania w celu wynagrodzenia Mu za zniewagi doznane w czasie wystawienia na ołtarzach”.

Jezus domaga się zatem publicznej czci dla swojego Serca, która wyrażałaby się w konkretnym święcie wyłącznie na to przeznaczonemu i w pewnych, jemu właściwych praktykach wynagradzających (Komunia Święta i publiczne akty wynagrodzenia). Święto to ma być obchodzone w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała. W zamian za to – dodał Zbawca – obiecuję ci „że moje Serce otworzy się, aby spłynęły z Niego obfite strumienie Jego Boskiej miłości na tych, którzy Mu tę cześć okażą i zatroszczą się o to, by inni Mu ją okazywali”.

 

W jaki sposób ustanowić to święto?

W sprawie zaprowadzenia nowego święta w Kościele Jezus nakazał Małgorzacie Marii spisać wszystko, co było przedmiotem objawienia i udać się do swojego sługi, o. Klaudiusza de la Colombière. W Pamiętniku duchowym Małgorzata Maria nie mówi o tym za wiele. W opisie objawienia zredagowanym dla o. Klaudiusza de la Colombière, relacjonuje tę sprawę szerzej i z większą żywiołowością: ,,Ależ, mój Panie, do kogóż to udajesz się z temu żądaniem?”. Święta wskazuje na swoją niegodność „nędznego stworzenia i biednej grzesznicy”. ,,Czy nie wiesz, moje dziecię, – odpowiedział jej Zbawca – że ja zawsze używam słabych, aby zawstydzić mocnych?” ,,Więc wskaż mi, Panie mój, – błagała Małgorzata – w jaki sposób mam Twój rozkaz wypełnić! – Udaj się do mojego sługi [o. Klaudiusza de la Colombière] i powiedz mu ode Mnie, że ma zrobić wszystko, co jest w jego mocy, aby to nabożeństwo rozszerzyć i w ten sposób pocieszyć moje Serce”. Zbawca zaznaczył, że spotka on na tej drodze wielkie trudności, ,,lecz niechaj wie, że wszystko może ten, który sobie nie ufa, lecz we Mnie jedynie pokłada całą nadzieję”.

 

Ustanowienie święta

Ojciec de la Colombière nie był człowiekiem, który bezkrytycznie wierzył we wszystko, co mu mówiono. Jednakże miał przed oczami zbyt wiele dowodów niezmiennej cnoty siostry Małgorzaty Marii, aby obawiać się choćby najmniejszego złudzenia co do tego, co mu przekazywała. Wdzięczny z posługi, jaką Serce Jezusa Chrystusa przeznaczyło dla niego postanowił rozpocząć od siebie i 21 czerwca 1675 r., w piątek po oktawie Bożego Ciała, poświęcił się Najświętszemu Sercu Jezusa.

Niespodziewanie w 1676 r. o. Klaudiusz musiał opuścić Paray-le-Monial. Został wysłany przez swoich przełożonych do Londynu, gdzie miał zostać kapelanem księżnej Yorku. Tam stał się „wspaniałym krzewicielem, nauczycielem i apostołem Najświętszego Serca” (Jan Paweł II). Największą jego zasługą było zamieszczenie w swoich Rekolekcjach opublikowanych 1684 r. relacji z trzeciego wielkiego objawienia opisanego przez św. Małgorzatę Marię. Książka ta cieszyła się wielka popularnością i zamieszczone w niej przesłanie zapoczątkowało ideę wprowadzenia święta Serca Bożego w życie Kościoła.

Znaczącą rolę w tym dziele odegrał również Memoriał biskupów polskich z 1765 r. On to przeważył nad zatwierdzeniem święta Serca Zbawiciela i tekstów liturgicznych dla Polski i Arcybractwa Serca Jezusowego w Rzymie. Uczynił to Klemens XIII dekretem Instantibus z 6 lutego 1765 r. W bieżącym 2025 roku przeżywamy okrągłą 260. rocznicę tego wydarzenia. Natomiast 23 sierpnia 1856 r. Pius IX wprowadził święto Serca Pana Jezusa w całym Kościele. Do rangi uroczystości podniósł je w 1889 r. Leon XIII, zaś Pius XI w 1928 r. zalecił w tą uroczystość odmawianie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem Aktu wynagrodzenia Jezusowemu Sercu.