Początki domu zakonnego w Stadnikach

Pierwsza możliwość osiedlenia się księży sercanów w Stadnikach pojawiła się pod koniec 1928 roku. Ksiądz Kazimierz Wiecheć otrzymał wówczas propozycję darowizny. Ofiarodawcą był Wojciech Michalik, ojciec ks. Stanisława Michalika, sercanina. Mimo że Rada Generalna wyraziła zgodę na przyjęcie darowizny i przyznała sumę 10 tysięcy lirów dla rodziny ofiarodawców, darowizna nie doszła do skutku z powodu palącej potrzeby budowy domu i kaplicy w Krakowie Płaszowie oraz niedoboru personelu.

Klerycy sercańscy po raz pierwszy pojawili się w tej miejscowości na wakacjach 1940 roku. Zostały one zaplanowane przez ks. Michała Wietechę. Na stałe sercanie przybyli do Stadnik 22 maja 1944 roku. Była to ośmioosobowa grupa nowicjuszy wraz z mistrzem nowicjatu ks. Władysławem Majką i br. Paschalisem Świdrem – kucharzem. Musieli oni opuścić dom macierzysty w Krakowie w związku z jego częściowym zajęciem przez Niemców. Po przybyciu z Krakowa Płaszowa nowicjusze zamieszkali w dworku państwa Michalików, który został przystosowany do potrzeb nowicjatu. Pierwsza profesja tej grupy nowicjuszy miała miejsce 25 marca 1945 roku.

Właściwy dom nowego nowicjatu rozpoczęto budować na dziedzicznym gruncie ks. Stanisława Michalika i br. Antoniego Szewca, w pobliżu domu państwa Michalików. Dekret Kurii Metropolitalnej w Krakowie zezwalający na erygowanie nowej placówki sercańskiej wystawiono dnia 19 września 1946 roku. Pierwszą czynność budowlaną – kopanie studni – rozpoczęto 10 kwietnia 1947 roku. Teren pod budowę domu nowicjackiego i kościoła został poświęcony przez ks. Michała Wietechę, inicjatora budowy, 10 czerwca 1947 roku. Pomimo wielu niedogodności budowa przebiegała sprawnie. Już 14 sierpnia 1948 roku dokonano przeniesienia domu nowicjackiego, a następnego dnia, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, odbył się skromny ingres pierwszego rektora domu stadnickiego, ks. Adama Gąsiorka. Poświęcenia nowo wybudowanego kościoła dokonał ks. prałat Stanisław Mazanek z Krakowa, w niedzielę 19 września 1948 roku. W dniu 1 marca 1951 roku utworzono w Stadnikach niezależną parafię, której pierwszym proboszczem został ks. Czesław Kunda, a wikariuszem ks. Dionizy Bucki.

W dniu 31 lipca 1954 roku, po pięciodniowych przygotowaniach, nastąpiła likwidacja domu zakonnego w Stadnikach przez władze świeckie. Księża i klerycy wraz z całym dobytkiem zostali wywiezieni do domu macierzystego w Krakowie. Budynki klasztoru odzyskano dopiero 6 grudnia 1956 roku. W tym dniu dotarł do Stadnik pierwszy samochód z klerykami sercańskimi z Tyńca. Na czele nowej wspólnoty seminaryjnej stanął ks. Karol Rudzok.

 

Studium Teologiczne

Polscy sercanie początkowo studiowali teologię i filozofię we Włoszech i Francji. Po zakończeniu drugiej wojny światowej grupa kleryków uczestniczyła w wykładach u ojców franciszkanów. Od września 1949 roku inna grupa korzystała z wykładów w seminarium diecezjalnym w Tarnowie. Alumni ci zamieszkali w nowo zakupionym domu przy ul. Rogoyskiego 12 (dziś 16), do którego przenieśli się z Krakowa Płaszowa 17 lipca 1949 roku. Niestety, nie był to dom przystosowany do ówczesnych potrzeb: brakowało ogrodu, korzystano jedynie z podwórka, nie było odpowiedniej liczby łazienek. Pierwszym rektorem scholastykatu w Tarnowie został mianowany w dniu 29 czerwca 1949 roku ks. Jan Bem.

Od czasu zabrania przez władze państwowe domu w Stadnikach w 1954 roku kolejna grupa alumnów zaczęła uczęszczać na studia filozoficzno-teologiczne do seminarium ojców dominikanów w Krakowie. W związku z likwidacją przez władze państwowe małego seminarium w Krakowie Płaszowie gościny sercanom udzielili benedyktyni z Tyńca.

Studium Teologiczne Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego zostało erygowane dnia 8 października 1956 roku przez księdza prowincjała Jana Bema. Jego siedzibą stał się dom macierzysty w Krakowie przy ul. Saskiej 2. Rektorem Studium został ks. Franciszek Solak, prefektem ks. Stanisław Nagy, a sekretarzem ks. Adam Włoch. Pierwszy rok akademicki rozpoczął się 8 października 1956 roku.

W pierwszych latach działalności Studium nauka w nim trwała 5 lat. Od 1959 roku studia skrócono do 4 lat, w związku ze zorganizowanym w Studium Międzyzakonnym Ojców Franciszkanów w Krakowie Tirocinium pastorale, które odtąd miało stanowić piąty rok studiów teologicznych.

W lutym 1960 roku Studium Teologiczne zostało przeniesione do Stadnik ze względu na obawę utraty domu stadnickiego. Program nauczania został oparty na Ratio Generalis Studiorum i uzupełniony programami czołowych seminariów diecezjalnych w Polsce. Egzaminy organizowane były na koniec każdego semestru. Z zasadniczych przedmiotów teologicznych obowiązywały egzaminy całościowe, tak zwane rigoroza.

 

Studium Filozoficzne

Zostało ono powołane do życia 25 września 1960 roku, a jego pierwszą siedzibą był dom zakonny w Krakowie Płaszowie. Dekret erekcyjny podpisał ks. Stanisław Sidełko, pełniący urząd przełożonego prowincji.

Studia trwały dwa lata. Liczba godzin wszystkich przedmiotów na poszczególnych rocznikach wahała się w granicach 23-25. Na 46 godzin wykładowych przypadało 27 godzin przedmiotów filozoficznych. Obok egzaminów półrocznych i końcowo-rocznych został wprowadzony tak zwany egzamin maturyczny z całości filozofii. Miał on miejsce po ukończeniu bieżących egzaminów drugiego roku. Alumni drugiego roku filozofii musieli do 30 kwietnia złożyć pracę proseminaryjną z metafizyki. Studenci pierwszego roku natomiast mieli przygotować wypracowanie (tzw. klauzurówkę) z jednego z przedmiotów filozoficznych. Oprócz tego wszyscy studenci zdawali lekturę uzupełniającą z historii filozofii. W Studium Filozoficznym wykładano także języki obce: łacinę, francuski i niemiecki. Uzupełnienie studiów stanowiły również systematycznie organizowane referaty profesorów z innych uczelni, zwłaszcza z KUL-u, dotyczące filozofii i dziedzin pokrewnych. W ciągu pierwszego pięciolecia w studium uczestniczyło 44 studentów, z czego 30 zdało egzamin maturyczny.

Pierwszym rektorem Studium Filozoficznego był ks. Wiktor Kubina. Kadrę profesorską w większości stanowili wykładowcy z naszego Zgromadzenia. Rozbicie studiów filozoficznych i teologicznych w dwóch oddzielnych ośrodkach było uciążliwe. Wiązało się to z koniecznością prowadzenia dwóch niezależnych centrów studiów i powodowało trudności w przeżywaniu życia braterskiego we wspólnocie. W takich okolicznościach zaczęła dojrzewać myśl o połączeniu Studium Teologicznego ze Studium Filozoficznym.

 

Połączenie Studium Teologicznego Filozoficznego

Przygotowania do umieszczenia w jednym miejscu obu ośrodków naukowo-formacyjnych trwały niemal rok. Przyczyną niezmiernie ważną, mobilizującą do ich połączenia, stała się konieczność lepszego zasiedlenia domu w Stadnikach, by nie dopuścić do ingerencji władzy świeckiej w związku z prawem, które wówczas obowiązywało. Dodatkowym bodźcem stały się także Instrukcje powizytacyjne wizytatora generalnego ks. Augustyna Ruttensa z sierpnia 1963 roku. Ostateczna decyzja zapadła na posiedzeniu Rady Prowincjalnej 28 sierpnia 1964 roku. Studium Filozoficzne znajdujące się do tej pory w Krakowie zostało przeniesione do Stadnik i w ten sposób utworzono Studium Filozoficzno-Teologiczne, które z czasem zmieniło nazwę na Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów.

Uroczysta inauguracja roku akademickiego 1964/65 po połączeniu Studium Filozoficznego i Teologicznego miała miejsce 21 września 1964 r. Od tego czasu warunki studiów zdecydowanie się polepszyły. Kadrę naukową stanowiło 39 wykładowców, w tym 21 spoza Zgromadzenia. Wśród dostrzeganych braków wymieniano niedobór podręczników do przedmiotów pomocniczych teologii oraz podstawowych lektur teologicznych, zwłaszcza w językach obcych. Te braki zmuszały do pisania skryptów.

 

Współpraca z Papieską Akademią Teologiczną

Uprzedzając zalecenia Komisji Episkopatu Polski do Spraw Nauki Katolickiej, Papieski Wydział Teologiczny w Krakowie zawarł umowę o współpracy naukowej z kilkoma wyższymi seminariami duchownymi diecezjalnymi i zakonnymi. Wśród nich znalazło się także Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów w Stadnikach. Podpisanie umowy nastąpiło dnia 23 września 1980 roku podczas uroczystej inauguracji roku akademickiego, która zbiegła się z jubileuszem 25-lecia Seminarium. Wykład inauguracyjny pt. Chrześcijaństwo a kultura w ujęciu Jana Pawła II wygłosił ówczesny dziekan Papieskiego Wydziału Teologicznego ks. prof. dr hab. Marian Jaworski, a mszy świętej przewodniczył kard. Franciszek Macharski.

Istota współpracy polega na tym, że studenci Seminarium mogą przygotowywać na seminariach naukowych u swoich profesorów prace magisterskie, które po zaakceptowaniu przez promotora są przedstawiane Papieskiej Akademii Teologicznej wyznaczającej recenzentów do ich oceny. W przypadku oceny pozytywnej studenci przystępują do egzaminu z określonego materiału i po pomyślnym jego zaliczeniu otrzymują ze strony PAT stopień magistra. W 1995 r. dokonano przedłużenia umowy o afiliacji Seminarium do Papieskiej Akademii Teologicznej.

 

Relacje z władzami świeckimi

W latach powojennych władze państwowe zaczęły coraz bardziej utrudniać funkcjonowanie i działalność szkół niepublicznych, kierując swoją uwagę zwłaszcza na wyższe seminaria duchowne, diecezjalne i zakonne oraz szkoły prywatne, prowadzone przez środowiska kościelne. 12 października 1959 roku prezes Rady Ministrów Józef Cyrankiewicz wystosował pismo do Episkopatu Polski w sprawie nadzoru państwa nad niepaństwowymi zakładami nauczania. Jako przyczynę podano zupełną swobodę kształcenia i wychowywania kandydatów do stanu duchownego, prowadząca do budzenia w wychowankach negatywnych postaw społecznych. W związku z tym pismem minister oświaty wydał zarządzenie, w którym zalecono kuratoriom okręgów szkolnych i Wydziałom ds. Wyznań Prezydiów Wojewódzkich Rad Narodowych objąć nadzorem niższe i wyższe diecezjalne oraz zakonne seminaria duchowne. Zarządzono również wizytacje seminariów duchownych oraz sporządzanie zarządzeń powizytacyjnych i orzeczeń. Władze seminariów duchownych miały także przekazywać do kuratoriów na specjalnych formularzach sprawozdania z organizacji roku szkolnego oraz projektowany podział zajęć.

Takie postępowanie władz państwowych spowodowało liczne protesty Prymasa Polski i poszczególnych biskupów, które jednak nie przyniosły efektu. Konsekwencją takich represji były również kontrole bibliotek seminaryjnych, z których jedna miała miejsce w Stadnikach 22 sierpnia 1960 roku. W czasie jej trwania dokonano konfiskaty 68 pozycji książkowych.

Zarządzenie ministra oświaty było realizowane w różny sposób. Władze świeckie starały się posuwać coraz dalej, dążąc do wizytowania wykładanych przedmiotów i do udziału w komisjach egzaminów końcowych. Władze Seminarium, choć uprzejme i grzeczne, zawsze podkreślały swoje negatywne nastawienie do wizytacji. Przez kilka lat nie dopuszczono do wizytacji przedmiotów wykładanych, jedynie w roku akademickim 1963/64 pozwolono na wizytację wykładów śpiewu kościelnego i łaciny (podobnie jak to miało miejsce tego roku w innych seminariach). Rokrocznie przesyłano także do kuratorium sprawozdania z organizacji roku szkolnego z wyjątkiem roku 1964/65, kiedy to władze świeckie dokonały istotnych zmian w nadesłanych formularzach, godzących w suwerenność seminariów duchownych.

 

Studia i formacja

Przebieg formacji podstawowej w Seminarium

Według Pastores dabo vobis, formacja podstawowa winna być ona wielostronna, pełna i pogłębiona oraz odpowiadać dynamizmowi ewangelicznemu w kontekście nieustannie zmieniających się form kulturowych. Całość formacji seminaryjnej została tak ukształtowana, aby ogarnąć formację ludzką, intelektualną, duchową i kapłańsko-duszpasterską.

Celem formacji ludzkiej alumnów jest doprowadzenie do pełnej integralności ich osobowości w aspekcie emocjonalnym, wolitywnym i kultury bycia, a także wyrobienie poczucia odpowiedzialności za Kościół i Zgromadzenie. Formacja duchowa i zakonna (sercańska) jest ukierunkowana na rozwój wszystkich elementów życia konsekrowanego: jedności z Bogiem, pogłębienia i praktyki ślubów zakonnych oraz dążenia do pełnej integracji w życiu wspólnotowym, zgodnie z charyzmatem Założyciela. Formacja kapłańsko-duszpasterska (zwana inaczej pastoralną) prowadzi do nabycia odpowiednich sprawności intelektualno-duchowych i pastoralnych niezbędnych do skutecznego przepowiadania Ewangelii. Formacja intelektualna koncentruje się na pogłębionym studium filozofii i teologii, które mają za zadanie przygotować odpowiednich i światłych pasterzy, zdolnych prowadzić powierzone im wspólnoty w duchu prawdziwej i zdrowej nauki.

Formacja w Seminarium trwa przynajmniej sześć lat. W jej skład wchodzą dwa lata studiów filozoficznych i cztery lata studiów teologicznych. W czasie ich trwania alumni przygotowują się również do przyjęcia posług lektora i akolity oraz do złożenia profesji wieczystej i przyjęcia święceń diakonatu. Ukoronowaniem formacji seminaryjnej są święcenia kapłańskie.

W Seminarium prowadzone są seminaria naukowe z następujących dyscyplin: Pismo św. Starego i Nowego Testamentu, teologia fundamentalna, teologia dogmatyczna, teologia moralna, teologia życia wewnętrznego, historia Kościoła, katolicka nauka społeczna, historia sztuki sakralnej i prawo kanoniczne. Alumni uczestniczą również w lektoratach języków nowożytnych: języka angielskiego, francuskiego, niemieckiego i włoskiego. Od kilku lat są również organizowane zagraniczne kursy językowe we Francji, Anglii, Niemczech i Irlandii. W 1994 roku podczas wakacji letnich został zorganizowany po raz pierwszy kurs języka angielskiego, przeprowadzony przez amerykańską organizację Ochotnicy Ziemi (Global Volunteers). Od 2000 roku przy współpracy ze szkołą British Council organizowany jest dwutygodniowy kurs języka angielskiego prowadzony przez angielskiego wykładowcę. Klerycy uczestniczą także w dodatkowych zajęciach śpiewu oraz chóru.

Do zwyczajnej działalności naukowej Seminarium zaliczają się liczne sympozja naukowe, udział alumnów w sympozjach organizowanych poza Seminarium, panele naukowe, wykłady nadzwyczajne, praktyka diakońska w parafiach. Ponadto, alumni przygotowują specjalne programy w związku z Tygodniem Misyjnym, Tygodniem Modlitw o Powołania Kapłańskie i Zakonne, Tygodniem Modlitw o Zjednoczenie Chrześcijan itd.

W przygotowanie do dojrzałego przeżywania życia zakonnego wpisują się znacząco coroczne rekolekcje, organizowane dla wszystkich alumnów. Przed ślubami wieczystymi kandydaci do ich złożenia odbywają także specjalny kurs formacyjny w La Capelle we Francji, gdzie mają okazję pogłębić duchowość Zgromadzenia oraz doświadczyć jego powszechności. Zgodnie z tradycją, w pierwszych dniach roku akademickiego klerycy biorą udział w pielgrzymce Papieskiej Akademii Teologicznej do Kalwarii Zebrzydowskiej.

 

Odpowiedzialni za formację

Bezpośrednia odpowiedzialność za formację we wspólnocie seminaryjnej spoczywa na rektorze i jego współpracownikach: magistrze, ojcu duchownym i prefekcie studiów, chociaż cała wspólnota pośrednio uczestniczy w tym dziele. Rektor Seminarium koordynuje i animuje wspólnotę, określa kierunek wychowawczy i troszczy się o jego realizację. Istotną pomocą dla rektora, w trosce o wychowanie alumnów, jest magister kleryków, który sprawuje bezpośrednią opiekę nad alumnami. Niezbędną posługę w całokształcie formacji seminaryjnej pełnią ojcowie duchowni i spowiednicy, których zadaniem jest troska o właściwy rozwój duchowy kleryków i ich dojrzałość wewnętrzną.

Odpowiedzialnym za organizację nauczania w Seminarium jest prefekt studiów. Troszczy się on o to, by materiał wykładany był zgodny z obowiązującym Ratio studiorum, ustala harmonogram zajęć i terminy egzaminów, organizuje sympozja naukowe, zwołuje Konferencję Profesorską.

 

Wykładowcy

Wykładowcami Seminarium są członkowie prowincji oraz wykładowcy z innych ośrodków naukowych, takich jak: Katolicki Uniwersytet Lubelski w Lublinie, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie, Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, Instytut Teologiczny w Częstochowie i innych.

Wśród wielu wybitnych wykładowców Wyższego Seminarium Misyjnego Księży Sercanów znajdują się między innymi: ks. Ignacy Różyczki, ks. Julian Groblicki, ks. Stanisław Nagy, ks. Marian Jaworski, ks. Tadeusz Ryłko, ks. Józef Wróbel, ks. Jan Kowalski, ks. Jan Andrzej Kłoczowski, Stanisław Grygiel.

 

Alumni

Pierwszy rok akademicki 1964/1965 w Wyższym Seminarium Misyjnym Księży Sercanów rozpoczęła grupa 19 kleryków, w tym 4 na pierwszym roku. Liczba alumnów zwiększała się stopniowo, aby w swoim szczytowym okresie, czyli 1984 roku osiągnąć liczbę 96. Obecnie Seminarium liczy 41 studentów (w tym 2 osoby przebywają na urlopach dziekańskich). Od 1986 roku alumnami Seminarium są również obcokrajowcy. Pochodzą oni z Białorusi, Chorwacji, Finlandii, Mołdawii, Rosji, Rumunii i Ukrainy. Przed rozpoczęciem nowicjatu odbywają oni roczny postulat, podczas którego doskonalą swoją znajomość języka polskiego.

Od początku istnienia Seminarium w obecnej formie, czyli od 1964 roku, 411 alumnów rozpoczynało pierwszy rok studiów. Z tej grupy 259 ukończyło studia i przyjęło święcenia kapłańskie w Zgromadzeniu Księży Sercanów. Inni przeszli do seminariów diecezjalnych lub zakonnych, w których kontynuowali formację i przyjęli sakrament święceń kapłańskich. Wielu zrezygnowało z dalszego kontynuowania przygotowania do kapłaństwa.

W formacji prowadzonej przez księży sercanów na przestrzeni historii Seminarium uczestniczyli także klerycy z zakonu cystersów ze Szczyrzyca oraz kanonicy regularni z Krakowa.

 

Koła działające w Seminarium

Formacja naukowa i intelektualna nie wyczerpuje całości formacji seminaryjnej. Do pełnego rozwoju osoby i przygotowania jej do aktywnego i owocnego zaangażowania we wspólnocie Kościoła służą także liczne grupy działające w Seminarium. Wśród nich należy wymienić: koło misyjne, koło powołaniowe, koło charytatywne, grupę teatralną przygotowującą Misterium Męki Pańskiej, chór seminaryjny i sekcję piłkarską. W historię Seminarium wpisały się również nieistniejące obecnie Apostolstwo Wyzwolenia Ewangelicznego (AWE), koło misji krajowych, koło dehoniańskie, zespoły muzyczne oraz krąg instruktorów ZHP Wagabunda. Ich bogata działalność bez wątpienia ubogaca proces formacji przygotowując alumnów do twórczej obecności w Kościele.

 

Działalność wydawnicza

“Ecce Cor”

Powstanie grupy redakcyjnej “Ecce Cor” datuje się na 15 marca 1951 roku. Pierwszy numer pisma ukazał się 8 kwietnia 1951 roku w scholastykacie w Tarnowie i był poświęcony tematom: “Sercanie a papież” oraz “Ojciec Założyciel a papież”. W skład redakcji wchodzili przede wszystkim alumni, którzy przygotowywali teksty i zajmowali się wydaniem pisma.

Staraniem grupy redakcyjnej “Ecce Cor” powstał również Album jubileuszowy, wydany przez kleryków tarnowskich z okazji 25-lecia obecności sercanów w Polsce.

“Wstań”

Idea powstania czasopisma dla chorych wyrosła z bezpośrednich spotkań stadnickich seminarzystów z ludźmi chorymi i potrzebującymi pomocy. Okazją do tych kontaktów stały się częste wyjazdy do szpitala w Myślenicach.

Pierwszy numer listu dla chorych ukazał się w kwietniu 1987 roku i nie posiadał stałego tytułu. Od trzeciego numeru pisemko przyjęło tytuł: “Wasze cierpienie nie jest mi obce”. W maju 1989 roku ukazał się pierwszy numer pisma z nowym tytułem – “Wstań”. Jego nakład osiągnął wtedy 300 egzemplarzy. Z biegiem czasu wzrastała liczba osób zainteresowanych tą tematyką. Po trzech latach działalności, dnia 17 października 1990 roku, “Wstań” zostało wpisane w oficjalny rejestr w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie, a jego pierwszym redaktorem naczelnym został ks. Józef Golonka. Od tej pory pismo ukazywało się systematyczni jako dwumiesięcznik.

W początkowym okresie szata graficzna “Wstań” była czarno-biała, następnie ulegała ona stopniowym udoskonaleniom, aż osiągnęła postać pełnokolorowego pisma (od czerwca 1999 roku). Obecnie nakład wynosi 8 500 egzemplarzy i jest rozprowadzany zasadniczo w prenumeracie. Około 2 tysiące egzemplarzy przekazywanych jest darmowo osobom lub instytucjom, których nie stać na prenumeratę. Oprócz czytelników indywidualnych pismo dociera także do szpitali, domów opieki społecznej, kapelanii, parafii oraz księgarń katolickich. W ten sposób idea głoszenia Dobrej Nowiny ludziom chorym i potrzebującym może być w pełni realizowana. Do maja 2004 roku ukazały się 93 numery pisma. W 2003 roku “Wstań” obchodziło swoje 15-lecie.

“Drogi Przyjaciel”

Początek historii “Drogiego Przyjaciela” sięga 1988 roku. W styczniu tego roku alumni wchodzący w skład Apostolstwa Powołań przygotowali pierwszy list skierowany do chłopców mających kontakt z seminarium, który otrzymał tytuł “Drogi Przyjacielu”. Jego celem było przybliżenie młodym ludziom życia w Seminarium Księży Sercanów, a także dzielenie się radościami i wydarzeniami życia wspólnoty seminaryjnej.

Początkowo pisemko “Drogi Przyjacielu” ukazywało się w formie czterostronicowego listu formatu A4. Sama forma ulegała ewolucji i ostatecznie w 1999 roku (od 55 numeru) przybrała postać gazetki w formacie A5, szesnastostronicowej z kolorową okładką. Dokonano również drobnej korekty tytułu, który obecnie brzmi: “Drogi Przyjaciel”. Ostatni egzemplarz jest 81. numerem pisemka.

“Дорогой Друг”

Ideą bliźniaczą wydawanego pisemka “Drogi Przyjaciel” stała się myśl opracowania rosyjskiej wersji językowej gazetki, przeznaczonej dla młodzieży rosyjskojęzycznej. Ideę tę wprowadzono w życie w 1995 roku, kiedy to przygotowano pierwszy numer “Дорогого Друга”. W skład redakcji weszli alumni wywodzący się z Mołdawii, Ukrainy, Białorusi i Rosji, dokąd także zaczęły trafiać poszczególne egzemplarze pisemka.

Pierwsze egzemplarze obejmowały 8 stron, miały format A5 i były przygotowane w wersji jednobarwnej. Obecnie pisemko ma 20 stron dwubarwnych z piękną kolorową okładką. Ostatni 20 numer “Дорогого Друга”, został wydany w grudniu 2003 roku.

“Sympozjum”

W związku z licznymi sympozjami naukowymi, które na przestrzeni lat miały miejsce w Seminarium, pojawiła się myśl, by ich owoce w postaci zebranych materiałów naukowych oraz dyskusji przedstawić szerszemu gronu odbiorców, także spoza murów naszej uczelni. Konkretną realizacją tych planów stał się periodyk naukowy “Sympozjum”, którego pierwszy numer ukazał się w 1997 roku. Dotychczas przygotowano 11 numerów.

“Rocznik Seminaryjny”

“Rocznik Seminaryjny. Biuletyn informacyjny Wyższego Seminarium Misyjnego Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego w Stadnikach” jest najnowszym projektem wydawniczym Seminarium. Jego pierwszy numer ukazał się w 2001 roku z inicjatywy Rektora Seminarium ks. Jana Strzałki, który został jego redaktorem naczelnym. Periodyk ukazuje się na początku każdego roku akademickiego i zawiera najważniejsze informacje dotyczące studiów seminaryjnych. Od drugiego numeru “Rocznika seminaryjnego” znajdują się w nim również artykuły naukowe wykładowców Seminarium.

***

Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów w Stadnikach w swojej blisko czterdziestoletniej działalności w sposób znaczący wpisało się w historię Prowincji Polskiej. Dzięki prowadzonej w nim działalności naukowej i formacyjnej jego mury opuściło wielu przyszłych duszpasterzy i misjonarzy, którzy poprzez swoją pracę stali się głosicielami Królestwa Bożego Serca. Szeroka działalność apostolska, dydaktyczna, formacyjna i gorliwe życie zakonne członków wspólnoty seminaryjnej sprawiły, że Seminarium stało się w sposób rzeczywisty swoistym centrum prowincji – jej sercem, z którego wypływają zdroje inicjatyw służących rozwojowi Zgromadzenia na ziemiach polskich.