Chcąc zastanowić się nad związkiem Jana Pawła II ze Zgromadzeniem Księży Najświętszego Serca Jezusowego, musimy cofnąć się do czasu, kiedy Karol Wojtyła pełnił posługę pasterską w Krakowie. Już wtedy miały miejsce spotkania duszpasterskie z księżmi mieszkającymi w parafii przy ul. Saskiej 2. Oczywiście, nie ograniczały się one jedynie do kwestii wizytacji czy odwiedzin parafii; wykraczały niekiedy poza zakres spraw duszpasterskich. Także wcześniejsza działalność naukowa Karola Wojtyły oraz zaangażowanie duszpasterskie przyczyniły się do zawiązania pierwszych znajomości i przyjaźni, jak choćby ta najsilniejsza z jednym z naszych współbraci, ks. kard. Stanisławem Nagim.

Ważnym punktem w historii wzajemnych relacji stał się jubileusz 50-lecia obecności Księży Sercanów w Polsce oraz 100-lecia istnienia Zgromadzenia w świecie. Główne uroczystości miały miejsce w 1978 r. w Krakowie (4 VI) i Stadnikach (11 VI). Podczas ich trwania ówczesny kard. Wojtyła wygłosił dwie płomienne homilie, w których nawiązał do obu rocznic. Wołał wtedy: „Jesteście potrzebni jako Zgromadzenie Najświętszego Serca Pana Jezusa. (...) Potrzebny jest wasz charyzmat! Potrzebna jest wasza duchowość, potrzebna jest wasza posługa. Jesteście potrzebni dlatego, ponieważ ta epoka, do której odnosi się wezwanie „Serce Jezusa siedlisko sprawiedliwości i miłości”, nie zakończyła się bynajmniej. (...) Prosimy was, ażebyście w serca polskie wprowadzali tajemnicę tego Serca, które jest „źródłem życia i świętości”! I żebyście wprowadzali w polskie serca tajemnicę tego Serca, które jest „przebłaganiem za grzechy nasze”” (homilia, 11 VI 1978 r.).

Perspektywa łączności ze Zgromadzeniem rozszerzyła się znacznie z chwilą wyboru na Stolicę Piotrową, kiedy to jako Pasterz Kościoła Powszechnego stał się także i dla nas przewodnikiem po drogach zbawienia.

Chyba najbardziej wyraźnym znakiem troski o Zgromadzenie były każdorazowe spotkania z uczestnikami Kapituł Generalnych. W przemówieniach kierowanych przy tej okazji Ojciec Święty niejednokrotnie odwoływał się do głównego celu Zgromadzenia, jakim jest głoszenie światu miłości Boga objawionej w  Sercu Jezusa. Wielokrotnie nawiązywał także do charyzmatu Zgromadzenia, jego dzieł apostolskich i zaangażowań prowadzonych na całym świecie. Przy każdej okazji – wzorem swoich poprzedników – wskazywał na przykład Ojca Założyciela, Sługi Bożego ks. Leona Jana Dehona, bliskiego przyjaciela papieży Benedykta XV oraz Leona XIII. Tak mówił choćby przy okazji pierwszego takiego spotkania: „Jesteście — i powinniście zawsze być — „Księżmi Najświętszego Ser­ca Jezusowego”. Tak chciał wasz Założyciel, Sługa Boży ojciec Leon Jan Dehon, który pragnął założyć Zgromadzenie całkowicie oddane miłości i zadość­uczynieniu wobec Najświętszego Serca. Wasz Założyciel, który żył — jak wiadomo — od 1843 do 1925 roku, w historycznym okresie różnych i rozległych przemian duchowych, kulturalnych, politycznych i społecznych, umiał być kapłanem głę­bokiego i intensywnego życia wewnętrznego, a jednocześnie niestrudzonym apostołem akcji społecznej, według wskazań wielkich encyklik mojego poprzed­nika Leona XIII” (22 VI 1979 r.).

Okazją do wspólnych kontaktów stały się także pielgrzymki apostolskie Jana Pawła II, podczas których doświadczał konkretnych wymiarów posługi Księży Sercanów w świecie. Jako przykład możemy podać jego wizytę w Kongo w 1980 r., gdzie spotkał się z misjonarzami. Nawiedził również grób naszego współbrata bpa. Emila Gabriela Grison, przy którym modlił się za misjonarzy pomordowanych w czasie rebelii w roku 1964.

Wyrazem wielkiej życzliwości wobec Zgromadzenia były liczne audiencje prywatne: czy to w związku z celebracją Mszy św. i nabożeństw, przy okazji wspólnego kolędowania czy przy papieskim stole.

Wspaniałym wkładem Ojca Świętego w rozwój kultu Najświętszego Serca Jezusowego były liczne przemówienia i homilie poświęcone tej tematyce. Wśród nich znajduje się cały cykl rozważań dotyczących Litanii do Najświętszego Serca Jezusowego, które wygłosił podczas modlitwy „Anioł Pański” w latach 1985-1986 i 1989.

Za pontyfikatu Jana Pawła II dwóch Sercanów otrzymało kapelusz kardynalski: kard. Stanisław Nagy oraz kard. Eusebio Oscar Scheid, natomiast dziewiętnastu otrzymało sakrę biskupią (w tym Polak, bp Józef Wróbel).

Szczególny związek z Prowincją Polską Księży Sercanów znalazł swoje odzwierciedlenie w wyjątkowym liście, jaki Ojciec Święty skierował do Prowincji z okazji 75-lecia osiedlenia się Sercanów w Polsce. Czytamy w nim: „Ziarno zasiane na dobrej, choć trudnej ziemi przyniosło obfite owoce sercańskiej obecności w Polsce. Owoce te wyrastają z bogatego charyzmatu Ojca Dehona. (...) Powiedzenie Ojca Założyciela: „dajcie poznać światu miłość Serca Jezusowego” przemienia się dzisiaj w obowiązek i trud głoszenia oraz przybliżania światu cywilizacji miłości” (1 IX 2003 r.).

Ojciec Święty Jan Paweł II był przede wszystkim człowiekiem, który z wielkim zapałem żył w orbicie Bożej Miłości, ujawniającej się w Sercu Zbawiciela. Dla nas wszystkich stał się wzorem pasterza według Bożego Serca. Jego zaangażowanie w dzieło szerzenia miłości i rozwój królestwa sprawiedliwości i pokoju jest nie do przecenienia.

Jako swoisty testament pozostaną dla nas słowa skierowane przez Jana Pawła II w ostatnim przemówieniu do Kapituły Generalnej: „Najdrożsi Bracia. W waszej pracy jesteście powołani do stawiania czoła wyzwaniom aktualnego momentu historycznego i z pewnością dane wam było doświadczyć jak wielką potrzebą dla każdego człowieka jest poznanie i spotkanie z Bogiem. Jednakże jedynie przez osobistą i wspólnotową modlitwę można nabyć duchowych sił koniecznych do spełnienia tej trudnej misji. Historia waszego Zgromadzenia (...) to droga bogata w zasługi i apostolskie owoce. Idźcie dalej tą drogą z odwagą i poświęceniem” (10 VI 2003 r.).